Rodzaje tynków elewacyjnych odporne na ataki glonów i grzybów
Występuje wiele różnych rodzajów elewacji budynków. Wśród nich najbardziej popularne są te wykończone tynkiem elewacyjnym.
Istnieje wiele rodzajów tynków elewacyjnych. Każdy z nich ma swoje unikalne właściwości. My tym razem przyjrzymy się tym, które wykazują naturalną ochronę przed atakami ze strony mikroorganizmów w postaci glonów oraz grzybów.
Glony i grzyby to mikroorganizmy występujące w milionach gatunków. O ich obecności na elewacji świadczą naloty, głównie od strony północnej i północno-zachodniej o kolorach czarnych, zielonych, bordowych i szarych. Często zabrudzenia te można łatwo pomylić ze zwykłymi zabrudzeniami atmosferycznymi.
Aby doszło do skażenia elewacji glonami oraz grzybami musi zaistnieć kilka czynników. Po pierwsze, zarodniki tych mikroorganizmów muszą znaleźć się na naszej elewacji. Nie jest to jednak trudne, gdyż znajdują się one bezpośrednio w powietrzu którym oddychamy. Są więc roznoszone przez wiatr. Kolejnymi czynnikami są ciepło i wilgoć.
Wilgoć na elewacjach pojawia się z kilku powodów. Może wynikać z błędów projektowych i wykonawczych. Uszkodzona rynna, niepoprawne rozwiązania w sferze cokołowej, brak odpowiednio wykonanych obróbek blacharskich, zawilgocenia w strefie nadokiennej, to tylko niektóre z przyczyn. Stosowane powszechnie warstwy izolacyjne ścian, niedostosowane do strat energetycznych budynku, również przyczyniają się do utrzymania stanu permanentnej wilgotności na elewacji. Niedostateczna grubość termoizolacji powoduje nie tylko przenikanie zimna do wnętrza budynku, ale także wydostawanie się ciepła na zewnątrz. Podgrzewana i zawilgocona pod wpływem różnicy temperatur ściana jest idealnym miejscem bytowania mikroorganizmów.
Do czynników wpływających na rozrost grzybów i glonów należą więc:
- błędy projektowe i wykonawcze, także nakładanie tynków i farb w nieodpowiednich warunkach pogodowych
- nieodpowiednie materiały wykończeniowe elewacji, np. o zbyt dużym współczynniku absorbcji wody
- nieprawidłowa eksploatacja budynku- brak regularnego mycia
- istniejąca wokół budynku szata roślinna
- czynniki pogodowe- częstość występowania w danym regionie opadów
- chropowata powierzchnia ściany
Niektóre rodzaje tynków elewacyjnych są idealnym miejscem służącym rozrostowi koloni mikroorganizmów, a inne są dla nich środowiskiem w którym ich funkcjonowanie jest bardzo utrudnione a czasem wręcz niemożliwe.
Pierwszym tynkiem odpornym na ataki glonów i grzybów jest niewątpliwie tynk mineralny. Tynki mineralne, kiedyś były praktycznie jedyną formą otynkowania budynku. Obecnie są wyparte przez tynki akrylowe czy silikonowe. W tynkach mineralnych spoiwem jest wapno i cement, wzbogacone o kruszywo w postaci najczęściej piasku kwarcowego. To właśnie dzięki zastosowaniu wapna tynk ten wykazuje naturalną barierę przed mikroorganizmami w postaci zasadowego pH, w okolicy 12. Dodatkowo jest paroprzepuszczalny co dodatkowo wpływa na ograniczony porost grzybami czy glonami.
Drugim tynkiem, który wykazuje podobne właściwości jest tynk silikatowy. Spoiwem w tym tynku jest potasowe szkło wodne z dyspersją żywic akrylowych. W tym przypadku potasowe szkło wodne odpowiada za podwyższone pH tynku, który podobnie jak przy tynku mineralnym, chroni go przed atakiem glonów i grzybów. Dodatkowo zastosowane w tynku pigmenty nieorganiczne sprawiają, że ewentualne mikroorganizmy nie mogą znaleźć sobie w tynku pożywki niezbędnej do wzrostu.
Pozostałe rodzaje tynków wykazują mniejszą lub większą odporność na ataki mikroorganizmów. Istnieją oczywiście metody ochrony przed nimi w postaci impregnacji elewacji lub naniesienia innych preparatów spowalniających ich zrost.